Maker Melvin vond zijn tekengeluk in kleurkutten

Toen kunstenaar Melvin Simons een paar jaar geleden de eerste Vagina’s op papier zette voor zijn Kutkleurboek, deed hij dat om te ageren. Om de mafiamoeders op het schoolplein van zijn kinderen te provoceren en omdat hij de kleurhype onder volwassen niet begreep. “Ik vond het zo debiel: ineens gingen oude mensen massaal kleurboeken kopen.”
Melvins boek is een magazine-achtige bundel met kleurplaten erin. Net zoals we ze kennen voor kinderen, maar dan met kutten. Van schreeuwende lippen aan de ene kant, tot een brave snee als je de bladzijde omslaat. Elke tekening is een ontdekkingstocht. Weinig is voorspelbaar aan Melvins kleurplaten, behalve de kutgarantie, beloofd door de titel van het boek.

“Eerst tekende ik Mandala kutten, maar dat vond ik saai.” Dat snappen wij wel. Een Mandala is een geometrisch patroon gebruikt in de Tibetaanse kunst. Sierlijke lijnen vormen een repetitief figuur. Melvins werk is eerder een prettige chaos. Zijn schilderijen lijken collages van emoties en herinneringen die ooit en nergens plaatsvonden. In felle kleuren, en veel kleuren ook. Mandala hield Melvin maar dertig tekeningen vol, toch zegt het veel over zijn drang voor experiment.

“Ik heb alle kutten opnieuw gemaakt, vaak tekende ik aan de keukentafel. Mijn dochter zat daar regelmatig bij, maar ik wilde niet dat zij de platen zag. Ik word toch een beetje verlegen van die kutten, ben denk ik stoerder op papier dan in het echt.”

Melvin doet gewoon wat hij leuk vindt. “Toen Corona nog maar net in Nederland was, had ik het al. Ik ben heel erg ziek geweest, lag een maand lang op een matrasje in de woonkamer. Mijn haar viel uit, ik was chronisch moe en mijn kiezen klemden strak op elkaar van de spanning. Het was zo erg dat ik naar een neuroloog moest. Mijn lichaam vertelde me dat ik moest ontspannen waardoor ik besefte dat ik dat eigenlijk nooit deed. De laatste jaren leefde ik met een ‘is-dit-het-nou-gevoel’ en genoot ik niet meer van de dingen die ik deed. Ontspannen moest ik leren, maar gaat me tegenwoordig goed af. Ik ben daardoor ook beter gaan zien waar ik echt blij van word. Die dingen probeer ik nu meer te doen.

Maar eigenlijk ben ik filmmaker. Net zoals mijn vader en moeder, die maakten documentaires. Een echte film en tv familie zijn wij. Mijn opa maakte televisie, hij was de allereerste presentator van Per Seconde Wijzer. Het was zijn ambitie, iets waar hij lang en hard voor had gewerkt. Het is een sneu verhaal: vlak nadat hij die allereerste aflevering had gedaan, overleed hij.
Mijn vader begon ooit als cameraman en is daarna gaan regisseren, net zoals ik. Hij is met pensioen nu, maar was vroeger een echte Don Quichot. Mijn ouders gingen met hun films overal tegenin. Ik herken mijzelf daar wel in, ik zwem ook liever tegen de stroom in. Ik ben opgeleid door mijn ouders. De filmacademie heb ik nooit gehaald omdat ik een kindje kreeg, dat leek me lastig combineren.”

Ik ben altijd blijven regisseren. Nu, twintig jaar later, ‘draai’ ik weer. Cameravoering en editen vind ik ook zó leuk. Je hebt dan echt iets in je handen en krijgt meer het gevoel dat je iets creëert. Ik maak trailers voor theater bijvoorbeeld. En ik fotografeer sinds kort. Moet de fotocamera nog helemaal uitvinden hoor, maar probeer wel een soort regelmaat erin te houden en een serietje te maken. Volgens mij zit ik nu op zo’n twaalf nachtportretten. Geschoten met weinig licht, vandaar.

Het heeft een poosje geduurd voordat we weer Kutkleurboeken konden verkopen aan jullie, de eerste batch was namelijk in no time uitverkocht. Inmiddels hebben we een verse lading ontvangen, hoogstpersoonlijk achtergelaten door de kunstenaar zelf. Met in ieder boek een one of a kind tekening van Melvin zodat iedereen een uniek exemplaar krijgt.
Jullie kunnen je dus lekker blijven sufkleuren, het lijkt er namelijk op dat Melvins boek alle volwassen kleurhypes heeft overleefd.

Tekst en fotografie door Marieke de Bra